Pierwsze dni listopada dla nas wszystkich zwykle wiążą się z chwilami zadumy, odszukiwaniem w pamięci i sercach ciepłych wspomnień.🍁🍂
Pewnie tak, jak i Wy, mam tyle wspomnień, które są ze mną od kiedy pamiętam, a dokładam do nich coraz to nowsze…
Pamiętam…
O takiej starej grze „ Skoczki” w którą grałam z moją prababcią Bolesią. Przechowuję tą grę do dzisiaj, choć niektóre pionki gdzieś się pogubiły w ciągu tych 30 paru lat.
O smaku pomarańczy i sernika, których nie doceniłam przed operacją.🍊🍰
O uczuciu podniecenia i strachu, kiedy mając 6 lat i czekałam na Mikołaja.🎅
O moich urodzinach z dzieciństwa, pełnych konkursów i zabaw przygotowywanych przez moją mamę w naszym domu, do którego moje koleżanki i koledzy uwielbiali przychodzić.
O moich urodzinach w liceum, na które też uwielbiali przychodzić moi licealni przyjaciele, pewnie też ze względu na blachy pizz, które piekła moja mama. 🍕
O uczuciu kiedy dowiedziałam się, że urodził się mój najmłodszy brat Karol (nie pamietam jak to było, kiedy dwa lata wcześniej urodził się Jasiek – pewnie dlatego, że miałam wtedy 6 lat i żadnej wyobraźni co to znaczy młodszy brat. 😜
O uczuciu wolności i poczucia, że cały świat należy do nas, kiedy razem z Pawłem tańczyliśmy tango na ulicy w Buenos Aires, podczas naszej podróży poślubnej.❤️
O uczuciu, kiedy po raz pierwszy trzymasz w ręku swoje pierwsze dziecko i wtedy tak prawdziwie wiesz, że jesteś mamą.🤱
O tym uczuciu po operacji, że widzę i czuję…
O tym uczuciu, kiedy podczas karmienia wpatrujecie się sobie w oczy. To takie dla mnie ważne, że może dlatego Adasia, moje trzecie dziecko karmiłam co dwie godziny przez 15 miesięcy! ❤️
O uczuciu dumy z Ani wbiegającej jako pierwsza na metę.🏃♀️
O uczuciu dumy z Marysi, recytującej wiersz na apelu przed całą szkołą.🥰
Te wspomnienia są dobre i cieple, wywołują u mnie uczucie wdzięczności i spokoju. Staram się pielęgnować tylko takie uczucia. To coś co ze mną zostanie na zawsze.
Takie przemyślenia na dobranoc.😘